Sztuka walki jitte

Jitte, jittei lub jutta to niezwykle ciekawy przyrząd służący do walki, który składał się z żelaznego lub stalowego pręta z długą rękojeścią i charakterystycznym, kwadratowym hakiem w miejscu połączenia pręta z uchwytem.

Jitte pojawia się w niezwykłej różnorodności form, począwszy od najbardziej uproszczonych aż do niezwykle wyszukanych. Czasem posiada gardę (tsuba), czasem pochwę, czasem jednak niezwykle rzadko - ostrze na podobieństwo miecza. Według niektórych autorów noszono je zawieszone lub w zatkniętej za pas pochwie. Zdaniem innych natomiast wiązano je sobie do nadgarstka. Wszyscy jednak są zgodni, iż była to broń służąca parowaniu ciosów , której używali średniowieczni japońscy policjanci.

Nie wiadomo, kiedy dokładnie pojawiła się jitte. Niektórzy skłonni są sądzić, że pochodzi ona z archipelagu Ryukyu, gdzie znana była jako sai. Ludność tych wysp była w okrutny i brutalny sposób rządzona przez japońskiego okupanta, który zakazał posiadania wszelkiej broni. Tradycja głosi, że zaczęto wtedy szeroko rozwijać sposoby obrony przed główną bronią wroga, jaką był miecz. Sai okazała się na tyle skuteczna w walce, że japońscy żołnierze szybko zaadaptowali ją dla swych potrzeb.

Jednakże według innych źródeł jitte była bronią rdzennie japońską, która rozwinęła się jako logiczne antidotum na miecz. Podobne wzory spotykamy zresztą również w innych kulturach, używane samodzielnie, na przykład na Filipinach, lub w połączeniu z mieczem jak w Europie.

Niezależnie od swych początków broń ta stała się podstawą wyrafinowanej sztuki znanej jako jittejutsu. Techniki przez nią stosowane zawierały zarówno zasłony przed atakiem mieczem, jak i uderzenia zadawane w odsłonięte części ciała przeciwnika. celami były głównie krtań i oczy oraz podbrzusze. Do zadawania ciosów używano również rękojeści. Czasem nawet stosowano jitte do rzucania.

Osiągnięcie mistrzostwa w jittejutsu wymagało doskonałego opanowania sztuki przemieszczania ciała (tai-sabaki), dzięki której ekspert mógł swobodnie przechodzić z jednej pozycji do drugiej i zbliżać się bądź oddalać od przeciwnika . Przesunięcie się otwierało drogę do sparowania ciosu, a dzięki temu ostatniemu możliwe było zastosowanie kontrataku, który mógł często zakończyć pojedynek. Ze względu na to że liczba technik w szermierce była w zasadzie nieograniczona, z konieczności również liczba technik jittejutsu nie mogła być zbyt mała.

Sztuka ta była zarezerwowana oficjalnie dla policjantów, którzy nosili często jitte jako symbol swojej pozycji. Okazywała się szczególnie przydatna w przypadku, gdy "musieli aresztować daną osobę nie czyniąc jej krzywdy, szczególnie jeżeli mogła ona okazać się cennym źródłem informacji" (Stone).

Oficerowie policji zyskali wielką biegłość w posługiwaniu się jitte, a wielu wojowników na własnej skórze przekonało się o jej skuteczności, gdy ich drogocenna katana pękała na dwoje, a przed gardłem pojawiał się ostry pręt.

Inne klasy japońskiego społeczeństwa również wykorzystywały zalety tej broni dodając hak do swych wachlarzy i fajek.